Bernikla kanadyjska (Branta canadensis) – duży ptak wodny z rodziny kaczkowatych, zamieszkujący w zależności od podgatunku:

• Branta canadensis canadensis - wschodnia Kanada
• Branta canadensis fulva - wybrzeża południowej Alaski i Kolumbii Brytyjskiej.
• Branta canadensis interior - środkowa i wschodnia Kanada
• bernikla aleucka B. canadensis leucopareia - wyspy Aleuckie
• B. canadensis maxima - wybrzeża zachodniej Kanady
• bernikla mała B. canadensis minima - wybrzeża zachodniej Kanady
• B. canadensis moffitti - wybrzeża zatoki Hudsona
• B. canadensis occidentalis - południowozachodnia Alaska
• B. canadensis parvipes - kanadyjski interior
• B. canadensis tavernii - Alaska po rzekę Mackenzie
• B. canadensis asiatica - wymarły, zamieszkiwał wybrzeża cieśniny Beringa.

Czasem gatunek dzieli się na dwa osobne gatunki.

Bernikla kanadyjska w locie

W Europie hodowana w parkach i ogrodach jako ptak ozdobny. Uciekinierzy z niewoli utworzyli populacje na Wyspach Brytyjskich, Skandynawii oraz Europie Zachodniej i na Rugii, być może również na Sardynii i Islandii. Są to mieszańce z przewagą B. canadensis canadensis. Na Nowej Zelandii wprowadzono mieszańce z przewagą B. canadensis maxima. Bernikla kanadyjska uznawana jest za jeden ze 100 najgroźniejszych gatunków obcych w Europie. Stale rozszerza tu swój zasięg, konkurując z rodzimymi, europejskimi gatunkami gęsi. Potrafi się z nimi krzyżować, zwłaszcza z gęgawą Anser anser. W Polsce od kilkunastu lat corocznie obserwowane są zimujące bernikle, włącznie z dużym stadem na Zalewie Wiślanym. Część tych bernikli to uciekinierzy z ogrodów zoologicznych i prywatnych hodowli. W 2005 r. potwierdzono pierwszy udany lęg w Gdańsku. W 2007 r. w różnych częściach Gdańska do lęgów przystąpiły już 4 pary bernikli które wyprowadziły 15 młodych. Mimo, że ptaki odławiano i zatrzymywano w ogrodzie zoologicznym, nie zapobiegło to dalszemu wzrostowi liczebności tamtejszej populacji. W 2008 roku gniazdowanie tego gatunku stwierdzono nad Jeziorem Somińskim w powiecie chojnickim oraz ponownie w Gdańsku. Co więcej, nad Jeziorem Somińskim był to najprawdopodobniej lęg mieszany z rodzimą gęgawą Anser anser. Fakty te potwierdzają, że w Polsce trwa szybka inwazja tego gatunku, co może zagrozić gatunkom rodzimym.

Cechy gatunku 

Brak dymorfizmu płciowego. Głowa i szyja czarne, policzki i podgardle białe. Wierzch, boki i pierś brązowe z drobnymi białymi prążkami, pierś jaśniejsza. Podogonie białe, ogon, dziób i nogi czarne.

Wymiary średnie 

• Długość ciała ok. 45 - 110 cm
• Rozpiętość skrzydeł do 190 cm
• Masa ok. 2,0 - 6,5 kg

Bernikla kanadyjska z pisklętami

Biotop 

Tundra, bagna w pobliżu morskich brzegów lub preria.

Gniazdo 

Na ziemi w pobliżu wody.

Jaja 

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając 1 - 12 (zwykle 5 do 6) jaj. Jajo jest kremowobiałe o średnich wymiarach 86 x 52 mm i masie 163 g (u B. canadensis canadensis). Jaja europejskich mieszańców średnio ważą 220 g.

Wysiadywanie 

Jaja wysiadywane są przez okres 24 do 30 dni przez samicę, podczas gdy samiec strzeże gniazda. Pisklęta są zagniazdownikami. Usamodzielniają się po 40-86 dniach.

Pożywienie 

Pokarm roślinny z domieszką zwierzęcego. Zdobywa go głównie na lądzie.

Ciekawostki 

Bernikle kanadyjskie już 300 lat temu trzymano w królewskich ogrodach