Borsuk (jaźwiec, Meles meles) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych.

Cechy

• silna budowa
• sierść sztywna
• wierzch szary, brzuch i nogi czarne
• na głowie 2 czarne pręgi
• oczy i uszy małe
• ogon (typu kwiat) krótki
• łapy zakończone pięcioma palcami i długimi pazurami
• długość ciała do około 90 cm, wysokość do 30 cm
• waga 12-20 kg (czasami więcej).

Odżywianie

Borsuk jest wszystkożerny. Jego główne pożywienie to korzonki, grzyby, żołędzie, ślimaki, dżdżownice oraz wszelkiego rodzaju owady i ich larwy. Zjada także jeże, których kolce nie są przeszkodą dla długich i mocnych pazurów borsuka oraz młode króliki, zające, ptaki, i jaja ptasie, jak również marchew zwyczajną, buraki, bulwy ziemniaków i, wszelkie owoce i jagody.

Występowanie i biotop

Borsuk występuje w lasach Eurazji (w całej Polsce). Za ostoję obiera okolice lesiste, w szczególności lasy mieszane i liściaste z bogatym podszytem, otoczone urodzajnymi polami. Uwielbia przebywać w pobliżu terenów podmokłych i wody.

Rozmnażanie 

Okres godowy borsuka trwa od lutego do października. Najczęściej do kopulacji dochodzi w sierpniu. Zagnieżdżenie się zapłodnionych jajeczek może być opóźnione na okres 7-15 miesięcy, jeżeli warunki środowiskowe są nieodpowiednie dla samicy. Po implantacji ciąża trwa 7-8 tygodni i po tym okresie rodzi się 1 do 5 młodych. Narodziny odbywają się w specjalnie przygotowanej norze. Tutaj młode borsuki pozostają przez 8 tygodni. Karmione są mlekiem matki, a ssać przestają po 4 miesiącach życia.

Nora 

Borsuk prowadzi życie nocne, dzień przesiaduje w norze, a właściwie w komorze nory. Nora ma często bardzo skomplikowaną budowę^[6]. Do głównej komory prowadzi często kilka krętych korytarzy, a wejścia do nich z zewnątrz są od siebie znacznie oddalone. Jest bardzo czysta w odróżnieniu od nory lisiej. Wszystkie nieczystości z nory wyrzuca na zewnątrz, a swoje odchody wydala do małych dołków zwanych latrynami, których nie zakopuje. Latryny wykopuje w pobliżu nory. Z nastaniem mrozów borsuk zasypia w norze. Zimowy sen nie jest ciągły, gdyż w dniach ocieplenia budzi się i wychodzi z nory, by zaspokoić pragnienie lub coś złowić. W czasie zimowego snu borsuk żyje nagromadzonym w organizmie tłuszczem, przez co traci na wadze do 7 kg.

Podgatunki 

Wyróżnia się kilka podgatunków borsuka:

• M. meles arcalus Miller, 1907
• M. meles canescens Blanford, 1875
• M. meles heptneri Ognev, 1931
• M. meles marianensis Graells, 1897
• M. meles meles (Linnaeus, 1758)
• M. meles milleri Baryshnikov, Puzachenko & Abramov, 2003
• M. meles rhodius Festa, 1914
• M. meles severzovi Heptner, 1940

Ochrona

Ze względu na tryb życia i niewielką atrakcyjność dla myśliwych, borsuki nie są poważnie zagrożone. Są jednak często zabijane przez człowieka jako zwierzęta przenoszące wściekliznę. Jego naturalnymi wrogami są wilki i rysie. Na borsuki można polować od dnia 1 września do dnia 30 listopada, a na terenach obwodów łowieckich, na których występuje głuszec - przez cały rok.