Hubara (Chlamydotis macqueenii) - duży ptak z rodziny dropiowatych, zamieszkujący Bliski Wschód i Półwysep Arabski oraz Iran, Pakistan i Kazachstan po Mongolię i Chiny. Populacja wędrowna. Zimuje na wybrzeżach Zatoki Perskiej oraz w Iranie i Indiach. Sporadycznie zalatuje do Polski.

Do niedawna uznawana za podgatunek hubary (jako Chlamydotis undulata macqueenii), jednak od 2002 decyzjami europejskich komisji taksonomicznych ma status oddzielnego gatunku.

Cechy gatunku 

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, choć samice są nieco mniejsze. Wierzch ciała brudnożółty, z lekkim poprzecznym rysunkiem. Na głowie mały czub z ciemnych piór o białych końcówkach. Od pokryw usznych wzdłuż szyi aż po pierś ciągną się pasy długich, czarnych lub brązowych piór, które mogą być nastroszone. Spód biały, wole ciemno nakrapiane. Pokrywy podogonowe ciemno pręgowane. Szyja szarawa.

Nieco mniejsza od hubary, ma też ciemniejsze upierzenie.

Wymiary średnie 

dł. ciała ok. 55-75 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 145 cm
waga ok. 1,1-3,2 kg

Biotop 

Stepy, pustynie i półpustynie.

Gniazdo 

Na ziemi.

Jaja 

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w marcu - maju 1 do 5 jaj.

Wysiadywanie 

Jaja wysiadywane są przez okres ok. 24 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo i pierzą się po ok. 35 dniach, a opuszczają samicę jesienią.

Pożywienie 

Pokarm mieszany - pędy i nasiona roślin, oraz bezkręgowce.

Ochrona 

Gatunek chroniony.