Kormoran czarny (Phalacrocorax carbo) – duży ptak wodny z rodziny kormoranowatych, zamieszkujący w zależności od podgatunku:

• P. carbo carbo – północne wybrzeża Skandynawii, Wysp Brytyjskich i Francji oraz atlantyckie wybrzeże Ameryki Północnej i Grenlandii
• P. carbo sinensis – lęgowy na Wyspach Brytyjskich i od Francji przez Szwajcarię po północne Włochy oraz we wszystkich pozostałych krajach europejskich na wschód (w tym w Polsce), dalej po Chiny; reliktowa populacja na Sardynii. Obecnie rozszerza zasięg w Europie.
• P. carbo hanedae – Japonia
• P. carbo maroccanus – północno-zachodnie wybrzeże Afryki
• P. carbo lucidus (kormoran białoszyi) – Wyspy Zielonego Przylądka, wybrzeża RPA i Wielkie Jeziora Afrykańskie
• P. carbo novaehollandiae – Australia i Tasmania
• P. carbo steadi – Nowa Zelandia i Wyspy Chatham.

Nie występuje w Ameryce Południowej i na Antarktydzie. W Polsce nieliczny ptak lęgowy w całej nizinnej części kraju (lokalnie liczny). Występuje tu podgatunek P. carbo sinensis, jednak zimą pojawiają się osobniki z podgatunku P. carbo carbo'.

Cechy gatunku 

Brak dymorfizmu płciowego w upierzeniu, jednak samce są większe od samic. Czarny z metalicznym połyskiem, w szacie godowej policzki białe, na głowie delikatny czub i biała plama na udzie (brak jej w upierzeniu spoczynkowym). Skóra wokół dzioba jest żółta i naga, przedłuża się w postaci białej plamy na podgardle. W szacie spoczynkowej tracą wszystkie białe plamy. P. carbo carbo ma szyję jednolicie czarną, podczas gdy P. carbo sinensis ma boki szyi białe z gęstym czarnym rysunkiem. Wiek można rozpoznać po źrenicy oka – u ptaka dorosłego jest szmaragdowozielona, u młodego brązowa. Gdy pływa na wodzie zanurza głęboko ciało, a głowę i szyję zadziera wysoko do góry. Upierzenie przemaka i po wyjściu na ląd kormorany muszą długo suszyć pióra. Przyjmują wtedy charakterystyczną pozycję z częściowo rozpostartymi skrzydłami. W locie sylwetka kormorana przypomina krzyż od wyciągniętej szyi i ogona. Głos jest przenikliwym krakaniem. Drugi europejski gatunek kormorana - kormoran czubaty jest całkowicie czarny, a w szacie godowej ma krótki czubek skierowany ku przodowi, co odróżnia go od kormorana czarnego.

Wymiary średnie 

• Długość ciała ok. 90–92 cm
• Rozpiętość skrzydeł ok. 140 cm
• Masa ok. 1,6–3,6 kg

Biotop 

Płytkie, zarówno słodkie jak i słone zbiorniki wodne obfitujące w ryby, jak również bogate w ryby duże rzeki i morskie wybrzeża.

Toki 

Kormorany lęgowe w Polsce wracają z zimowisk w lutym lub marcu, po czym zaczynają toki. Samiec pozostaje wtedy na gnieździe wyciągając głowę i ogon, macha skrzydłami, składa głowę na grzbiecie i przyjmuje różne figury, by zwrócić na siebie uwagę samicy. Wydaje przy tym wpółotwartym dziobem chrapliwe dźwięki.

Gniazdo 

Gnieździ się kolonijnie, czasem ponad 1000 gniazd w kolonii, na skalistych wysepkach i brzegach morskich (P. carbo carbo). Gnieżdżący się także nad wodami słodkimi P. carbo sinensis buduje gniazda przeważnie na drzewach, które stopniowo zaczynają usychać od przenawożenia gleby odchodami. Rzadziej gniazda budowane są w trzcinach lub na ziemi. Gniazdo duże z luźno ułożonych gałęzi, w środku wysłane sitowiem, trawami i liśćmi trzcin. Zazwyczaj to samica buduje gniazdo, a samiec przynosi tylko budulec.

Suszenie skrzydeł

Lęgowisko w okolicach Hyderabad (Indie)

Jaja 

Wyprowadza jeden lęg w roku, składając zwykle 3 do 4 jaj (rzadziej – 2 lub 5–6) o barwie niebieskawej z grubymi skorupkami.

Wysiadywanie i dorastanie 

Jaja wysiadywane są przez okres 24 do 30 dni. Pisklęta są typowymi gniazdownikami, wykluwają się nagie i ślepe. Podobnie jak u głuptaków, powieki otwierają się młodym po 3 dniach. Podczas karmienia pisklęta sięgają dziobami głęboko w przełyk rodzica i w ciągu 8–15 sekund połykają wodę i pokarm. Młodociane osobniki mają wierzch ciała ciemnobrązowy, podczas gdy spód biały. Młode zaczynają latać po dwóch miesiącach, a w najdalej w połowie sierpnia opuszczają kolonię.

Pożywienie 

Ryby, które zdobywa nurkując. Kormorany uznawane są za bardzo żarłoczne, ale przeciętnie zjadają 400–500 g ryb dziennie, co przy ich masie ciała jest o ok. 40% mniejszą porcją niż u innych rybożernych ptaków wodnych (np. głuptaków, alk czy perkozów). Tłumaczy się to sprawnością kormoranów jako podwodnych drapieżników, które dzięki namakającym wodą piórom, są w stanie szybko zaspokajać swoje potrzeby pokarmowe, większą część dnia spędzając nieruchomo i odpoczywając^[3]. Kormorany preferują żerowanie przy dnie zbiornikow z przezroczystą wodą, ale potrafią doskonale adaptować się do różnych typów wód. Przykładowo, polowanie na ryby w zeutrofizowanych zbiornikach bywa gromadne – część kormoranów wypędza ryby ku powierzchni lub na płycizny, gdzie dociera światło słoneczne i stają się łatwym łupem pozostałych ptaków w stadzie ^[4].

Ochrona 

Objęty ochroną gatunkową częściową, z wyłączeniem stawów rybackich uznanych za obręby hodowlane (gdzie może być zabijany bez specjalnych pozwoleń). Jednakże od wejścia w życie nowelizacji ustawy o ochronie przyrody (15 listopada 2008 r.) ten wyjątek jest sprzeczny ze zmienionym art. 52 tejże ustawy i w opinii prawników, może nie mieć dłużej zastosowania ^[5].

Obecnie trwają prace nad przygotowaniem Krajowej Strategii Gospodarowania Populacją Kormorana (ukończenie w 2011 roku). Projekt realizowany jest w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie ze środków unijnych.

Kormoran w muzyce 

Kormoran stał się tytułowym bohaterem piosenki Piotra Szczepanika z 1965 roku (tekst: Andrzej Tylczyński) Goniąc kormorany, gdzie ptak ten stał się symbolem polskich Mazur, odlatującym znad jezior pod koniec lata.