Kulon (Burhinus oedicnemus) - średni ptak wędrowny z rodziny kulonów, zamieszkujący niemal całą Europę poza północnymi i północno-wschodnimi skrajami kontynentu oraz Afrykę Północną i Azję zachodnią, środkową i południową. Przylot w kwietniu, odlot w sierpniu - październiku. Zimuje w północnej i wschodniej Afryce oraz zachodniej Azji. W Polsce niegdyś liczny, obecnie skrajnie rzadko lęgowy, na granicy wymarcia (najwyżej 2-4 pary). Gniazduje w dolinie Bugu i Narwi, być może też nad środkową Wisłą. Dawniej liczniejszy podczas przelotów, obecnie jest wielką rzadkością.

Cechy gatunku 

Upierzenie płowopiaskowe, pokryte ciemnymi podłużnymi kreskami. Spód białawy. Nad okiem biała brew, a pod nim biała plama. Gardło białe, dziób żółty z czarnym końcem. Nogi żółte.

Podgatunki 

B. oedicnemus oedicnemus
B. oedicnemus discinctus
B. oedicnemus harterti
B. oedicnemus insularum
B. oedicnemus saharae

Wymiary średnie 

dł. ciała 41-43 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 82 cm
waga ok. 400-550 g

Biotop 

Stepy i suche ugory, piaszczyste pagórki, żwirownie, rzadziej pola uprawne.

Gniazdo 

Na ziemi, na niewielkim wzniesieniu terenu.

Jaja 

Wyprowadza jeden lub dwa lęgi w roku, w maju i lipcu. W zniesieniu dwa jaja.

Wysiadywanie 

Jaja wysiadywane są przez okres 23 - 37 dni przez samicę. Pisklęta opuszczają gniazdo po kilku godzinach. Umiejętność lotu osiągają w 7 tygodniu życia.

Pożywienie 

Owady, dżdżownice i drobne kręgowce.

Ochrona 

Objęty ochroną gatunkową ścisłą. Zagrożeniami dla tego ptaka są zalesianie i zagospodarowywanie ugorów, regulacja rzek, zatrucie środowiska oraz niepokojenie tych niezwykle płochliwych ptaków przez ludzi.