Mangusta białoogonowa (Ichneumia albicauda) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny mangustowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Ichneumia.

Występowanie i biotop

Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje Afrykę subsaharyjską oraz południową część Półwyspu Arabskiego. Zajmuje różne siedliska – od terenów leśnych po półpustynne, z wyjątkiem terenów wilgotnych i podmokłych.

Charakterystyka 

Stosunkowo duża mangusta osiągająca masę ciała do 4,2 kg, o płowoszarym ubarwieniu z białym zakończeniem ogona (stąd nazwa gatunku albicauda czyli białoogonowa). Jest aktywna w nocy, spotykana pojedynczo lub w małych grupach rodzinnych. Biologia rozrodu tego gatunku jest słabo poznana.

Mangusty białoogonowe są stosunkowo agresywne i terytorialne. Porozumiewają się, używając sygnałów akustycznych i zapachowych. Głównym pożywieniem mangusty białoogonowej są owady. Dietę uzupełnia drobnymi kręgowcami i owocami. Podobnie jak Mungotictis decemlineata, również mangusta białoogonowa wydobywa pokarm zamknięty w twardej skorupce (np. ptasie jajo) uderzając nim o twardą powierzchnię.

W niewoli żyje do 12 lat. Długość życia w warunkach naturalnych nie jest znana.

Podgatunki

Wyróżnia się siedem podgatunków mangusty białoogonowej:

• I. albicauda albicauda (G. [Baron] Cuvier, 1829)
• I. albicauda dialeucos (Hollister, 1916)
• I. albicauda grandis (Thomas, 1890)
• I. albicauda haagneri Roberts, 1924
• I. albicauda ibeanus (Thomas, 1904)
• I. albicauda loandae (Thomas, 1904)
• I. albicauda loempo (Temminck, 1853)