Niala górska (Tragelaphus buxtoni) – gatunek dużego ssaka parzystokopytnego z rodziny krętorogich, zaliczany do antylop, blisko spokrewniony z nialą grzywiastą i kudu (kudu wielkie i kudu małe).

Występowanie i biotop

Obecny zasięg występowania gatunku jest ograniczony do niewielkich obszarów prowincji Arussi i Bale w Etiopii, na wysokościach 3000–4200 m n.p.m. na terenie Parku Narodowego Bale Mountains. Jego siedliskiem są formacje krzewiaste.

Charakterystyka ogólna

Wygląd

Niala górska jest niższa w kłębie od niali grzywiastej, ale dłuższa i cięższa. Samice osiągają 150–200 kg, a samce 180–300 kg masy ciała. Ubarwienie szare do szarobrązowego, spodem jaśniejsze, zależne od wieku osobnika – u młodszych dominuje kolor brązowy, u starszych szary.

Wyraźnie zaznaczony jest dymorfizm płciowy – samce są większe od samic, mają spiralnie zakręcone (1,5–2 obrotów) rogi, a ich ubarwienie jest ciemniejsze w porównaniu z samicami w tym samym wieku.

Tryb życia

Wędrują w stadach złożonych z kilku do kilkunastu osobników, zwykle samic z młodymi, czasem samców. Starsze samce wędrują samotnie. Niala górska jest gatunkiem roślinożernym. Żywi się ziołami, krzewami i trawami. Wykazują aktywność późnym popołudniem, nocą i wczesnym rankiem.

Rozród

Okres godowy przypada zwykle na grudzień-styczeń, ale może odbywać się w innych miesiącach. Po ponad 8-miesięcznej ciąży rodzi się jedno młode, które przez kilka tygodni przebywa ukryte w gęstwinach. Po dołączeniu do stada młode pozostaje pod opieką matki przez około dwa lata.

Podgatunki

Nie wyróżniono podgatunków Tragelaphus buxtoni.

Zagrożenia i ochrona

Głównym naturalnym wrogiem niali jest lampart. Mniejsze drapieżniki polują na młode niale, natomiast hiena cętkowana i lew rzadko wkraczają na obszary zajmowane przez nialę górską.

Gatunek nie jest objęty konwencją waszyngtońską CITES. W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii EN (endangered – zagrożony wyginięciem). Do głównych przyczyn zagrożenia zaliczono polowania i utratę siedlisk. Obecna dzika populacja liczy prawdopodobnie mniej niż 2500 osobników.