Rybitwa różowa (Sterna dougallii) – średni wędrowny ptak wodny z rodziny mew.

Występowanie  

Zamieszkuje wyspy i wybrzeża Europy, Afryki, Ameryki Płn. i Środkowej, południowo-wschodniej Azji, w zależności od podgatunku:

• Sterna dougallii dougallii – wschodnie wybrzeże Ameryki od Nowej Szkocji po północną Wenezuelę oraz Antyle, Azory, północno-zachodnią Eropę (głównie brytyjskie i holenderskie wybrzeża, gdzie gnieździ się 1500 par, połowa jej prawdopodobnej światowej liczebności, oraz w Zatoce Bretońskiej), wschodnią i południową Afrykę. Ptaki amerykańskie zimują głównie na środkowym Atlantyku, a populacja europejska w Afryce Zachodniej i na atlantyckich wyspach.

Do Polski na wybrzeża rybitwa różowa zalatuje sporadycznie, nie gniazduje.

• Sterna dougallii arideensis – Seszele, Madagaskar i Wyspa Rodriguez.
• Sterna dougallii korustes – Cejlon, Wyspy Andamańskie i Mergui.
• Sterna dougallii bangsi – wybrzeża Morza Arabskiego, wybrzeża Chin, Wyspy Riukiu, od Tajwanu po Wielkie Wyspy Sundajskie, Nowa Gwinea, Wyspy Salomona, Nowa Kaledonia i Fidżi. Być może również Wyspy Kokosowe.
• Sterna dougallii gracilis – Moluki i Australia.

Charakterystyka

Cechy gatunku  

To najrzadszy gatunek rybitwy. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W upierzeniu godowym wierzch głowy i kark czarny, grzbiet blado popielaty, wierzch skrzydeł popielaty, końcówki czarne, reszta ciała biała. Sterówki zewnętrzne długiego i rozwidlonego ogona silnie wydłużone, dłuższe od skrzydeł. Widać to dobrze gdy ptaki siedzą na gniazdach. Na piersi i brzuchu różowy nalot (stąd wzięła się nazwa gatunkowa). Cienki dziób czarny o czerwonej nasadzie, nogi czerwone, różowe lub pomarańczowe. W szacie spoczynkowej czoło bieleje, a czarna czapeczka sięga tylko do karku. Osobniki młodociane mają białe czoło i ciemne plamy na wierzchu skrzydeł, grzbiecie i tylnej krawędzi ogona. Nogi i dziób czarne. Pod względem wielkości i kształtu podobna do rybitwy zwyczajnej, szybciej jednak macha ogonem. Młode rybitwy różowej różnią się od tego drugiego ptaka ciemnymi głowami, brakiem ciemnych plam na barkach i ciemnymi pasami na końcach skrzydeł, które są widoczne od spodu. Dorosłe są z wierzchu jaśniejsze od rybitwy rzecznej i popielatej.

Wymiary średnie 

dł. ciała ok. 35-40 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 70-80 cm
waga ok. 90-125 g

Głos 

Typowe odgłosy rybitwy różowej to dźwięczne "aaah" lub ciche "tczu-ik".

Biotop

Morskie wybrzeża. Kolonie zakłada na piaszczystych i skalistych wybrzeżach i wysepkach.

Okres lęgowy

Gniazdo

Na lęgowiska przylatują późno w porównaniu z innymi rybitwami i składają jaja dopiero pod koniec maja i na początku czerwca. Gniazdo lokowane w piaszczystym zagłębieniu. To niegłęboka, nieosłonięta niczym jamka wygrzebana w piasku lub twardej nieporośniętej ziemi. Tworzy kolonie położone blisko wody, często w połączeniu z innymi gatunkami rybitw, czasem z mewą śmieszką.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg (w razie utraty lęg może zostać powtórzony), składając w maju – sierpniu (półkula północna) 2-3 piakowożółte jaja o średniej masie około 16 g. Mają więcej plamek niż jaja innych rybitw.

Wysiadywanie i dorastanie

Jaja składane w odstępach 2-3 dni wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres 22-25 dni. Rodzice karmią młode przez miesiąc. Przynoszą im małe ryby, owady, mięczaki i skorupiaki. Pisklęta mają bardzo gęsty puch. Opuszczają gniazdo po 3-7 dniach. Usamodzielniają się w wieku 25-28 dni. Kiedy młode dorastają rybitwy, zarówno stare i młode, zbierają się w stada i odlatują pod koniec lipca i w sierpniu na zimowiska.

Pożywienie

Głównie drobne ryby uzupełnione wodnymi i lądowymi bezkręgowcami.

W czasie złej pogody gdy ryby schodzą na głębsze wody mogą kraść ryby innym ptakom morskim np. maskonurom.

Ochrona

Gatunek chroniony.

W oparciu o obrączkowania w Wielkiej Brytanii stwierdzono, że ok. 2,5% oznaczonych młodych jest zabijanych na zachodnich wybrzeżach Afryki, głównie w Ghanie, gdzie rybitwy są jadane. Jest to jedno z zagrożeń jakie spotyka tego coraz rzadszego ptaka. Jego dokładna liczebność nie jest znana.