Rzekotka jest małym, zaledwie kilkucentymetrowym płazem (samce mierzą 31-51, a samice 37-60 mm). Ma delikatne, smukłe i proporcjonalne ciało. Tylne nogi są długie, przystosowane do skoków. Palce rzekotki zakończone są okrągłymi, lepkimi przylgami służącymi do chodzenia po gładkich pionowych powierzchniach (może się wspinać nawet po pionowych szybach). Błony pławne na nogach są krótkie. Skóra na grzbiecie jest gładka, lśniąca i delikatna, zaś na brzuchu chropowata. Patrząc od góry, na czubku pyska widać leżące blisko siebie dwa małe otwory nosowe. Dalej znajdują się duże, szeroko rozstawione, wyłupiaste oczy o poziomych, eliptycznych źrenicach. Za oczami znajdują się wyraźnie widoczne błony bębenkowe. Grzbiet rzekotki ma zielony kolor, jednak dzięki zdolności mimetyzmu jego barwa może się w ciągu 15-20 minut zmienić od jasnożółtej do prawie czarnej. Brzuch jest białawy i lepki, co dodatkowo ułatwia utrzymywanie się na gładkich powierzchniach. Dymorfizm płciowy jest słaby. Samce wyróżniają się obecnością pojedynczego rezonatora na podgardlu, które jest żółtobrązowe lub ciemnoszare, u samców ciemniejsze niż u samic. W okresie godów u samców na pierwszym palcu kończyn przednich pojawiają się niewyraźne białe modzele godowe.

Występowanie

Rzekotka drzewna zasiedla głównie środowiska nizinne (w górach dociera do 1500 m n.p.m.) z dobrze rozwiniętą warstwą drzew i krzewów, wśród liści. Może żyć także wśród traw. Prowadzi lądowy, najczęściej nadrzewny tryb życia. Można ją spotkać nad brzegami zbiorników wodnych, na skrajach lasów, w parkach, na zakrzaczonych łąkach i w ogrodach. Obszar występowania rzekotki niemal dokładnie pokrywa się z europejskim biomem lasów liściastych. Zamieszkuje całą środkową Europę, Półwysep Bałkański i część Półwyspu Pirenejskiego, zaś w południowej Europie tworzy podgatunki. W rejonie Morza Śródziemnego rzekotkę drzewną zastępuje rzekotka śródziemnomorska (Hyla meridionalis). W Polsce występuje forma nominalna - na terenie całego kraju, choć wszędzie nielicznie.

Gody

Rzekotki odbywają gody dość późno. Ze snu zimowego budzą się w kwietniu, a gody przypadają na kwiecień lub maj. Gody odbywają się najbardziej intensywnie w ciepłe i wilgotne noce. Spadek temperatury poniżej 10 °C powoduje przerwę w godach, które wznawiane są po ociepleniu. Samica odnajduje partnera kierując się, wydawanym przez niego charakterystycznym głosem. Samce odzywają się głośno, a ich głos jest najbardziej donośny wśród polskich płazów. W okresie godowym rzekotki można usłyszeć nawet z odległości jednego kilometra. Samiec w fazie ampleksusu przytrzymuje samicę uchwytem pachwinowym. Samica składa do 1000 jaj w pakietach wielkości orzecha włoskiego. Jeden pakiet zawiera 10 do 50 jaj. Rzekotki składają skrzek na dnie stojących zbiorników wodnych. W zbiorniku powinna znajdować się również roślinność wodna, potrzebna kijankom. Kijanki mają oliwkowe ubarwienie z charakterystycznym złotym połyskiem, a po wykluciu mierzą ok. 5 mm. W lipcu i sierpniu (2-3 miesiące od opuszczenia osłon jajowych) kijanki przeobrażają się w małe (13-15 mm) rzekotki. Czasami kijanki mogą zimować w stawie. Po przeobrażeniu młode przez pewien czas przebywają w małych grupkach na roślinności porastającej brzeg zbiornika. Dojrzałość płciową osiągają po ok. 2 latach.

Życie

Rzekotki (poza okresem godowym) prowadzą ściśle lądowy tryb życia (można je spotkać nawet w znacznych odległościach od wody). Zgodnie z nazwą żyją na niskich drzewach i krzewach o szerokich liściach takich jak leszczyna, malina czy jeżyna, również na źdźbłach trawy. Nie wchodzą jednak wyżej niż na 10 m. Młode można spotkać również na ziemi. Poza okresem godowym żyją samotnie. Płazy te chętnie kryją się wśród liści. Są tam bardzo trudne do dostrzeżenia, gdyż ich ciało przypomina kształtem liść, a jego kolor może się zmieniać w ogromnym zakresie. Dodatkowo w przypadku zagrożenia rzekotka siedzi nieruchomo i w razie czego spada w gęstwinę liści poniżej. Przed drapieżnikami chroni je również silna trucizna wytwarzana, w małych ilościach, przez ich gruczoły skórne. Może się ona wspinać nawet po gładkich zwisających liściach. Aktywna jest głównie o zmierzchu i w nocy. Najczęściej siedzi nieruchomo czekając na zdobycz, a gdy nadleci jakiś owad łapie go szybkim wyrzutem języka. Żywi się owadami (głównie muchówkami i błonkówkami) zjada również omomiłki i inne niewielkie chrząszcze oraz skorki, pluskwiaki i pajęczaki. Rzekotka kończy aktywne życie wraz z opadaniem liści. W sen zimowy zapada na początku października, zimuje na ziemi w szczelinach lub pod grubą warstwą liści. Niektórzy autorzy sądzą, że zimuje również w wodzie. Ze snu zimowego budzi się w kwietniu.

Ciekawostka

Samce rzekotek mogą wydawać odgłosy również poza okresem godów, aczkolwiek są one zupełnie inne niż podczas godów (samce nie urządzają wspaniałych koncertów, a tylko skrzeczą). Skrzeczenie to nie ma nic wspólnego z pogodą, a trzymanie rzekotek w roli żywego barometru nie da rezultatów. Poza tym rzekotka jest gatunkiem chronionym i takie postępowanie jest nielegalne. Zdobyczą rzekotki padają również jadowite owady, takie jak osy, których jad im nie szkodzi.