Suseł perełkowany (Spermophilus suslicus syn. Citellus suslicus) – gryzoń, ssak z rodziny wiewiórkowatych. Długość ciała 18-23 cm, ogona 14-25 cm, ciężar 200-500 g. Futro od żółtawobrązowego do czerwonawobrązowego. Cechą odróżniającą go od susła moręgowanego są jasne, wyraźne plamki na grzbiecie i ogonie który jest krótszy od ogona jego krewniaka. Pokarmem susła perełkowanego są trawy, zioła, bulwy, nasiona, jagody oraz owady i jaja ptaków naziemnych. W ciągu dnia prowadzi aktywny tryb życia. Zapada w długi sen zimowy – do 7 miesięcy. Miot raz w roku: 2-11 młodych. Ciąża trwa 25-26 dni.

Niegdyś licznie występował na obszarach leśnostepowych i półpustynnych północnej półkuli (m.in. Polska, Ukraina, Mołdawia, Rosja, itd.). Coraz rzadszy z powodu zalesiania lub przeznaczania terenów obejmujących siedliska na cele rolnicze. Od 1984 roku objęty całkowitą ochroną gatunkową. Jako gatunek ginący umieszczony jest w Czerwonej Księdze zagrożonych gatunków, obecnie występuje w południowo-wschodniej Europie. W Polsce występuje jeszcze w południowej Lubelszczyźnie i na Zamojszczyźnie.

Największa kolonia znajdowała się w okolicach portu lotniczego Lublin-Świdnik, na terenie dawnego trawiastego lotniska w Świdniku (ok. 11 tys. osobników). Planowana rozbudowa aeroportu zagrażała susłom, jednak dzięki porozumieniu ekologów i władz lokalnych przesunięto lokalizację pasa startowego, a kolonia susłów została objęta dodatkową ochroną – w tym celu powołana została Fundacja Ochrony Susła Perełkowanego. Od 2006 do 2009 roku populacja susłów w okolicach portu lotniczego Lublin-Świdnik zmniejszyła się z około 11 tysięcy do 300 sztuk.