Szlamiec długodzioby (Limnodromus scolopaceus) – gatunek ptaka z rodziny bekasowatych. Gniazduje na podmokłych terenach tundry na dalekiej północy Ameryki Północnej i wschodniej Syberii. Zimuje na południu Stanów Zjednoczonych i w Ameryce Środkowej, zatrzymując się nad brzegami słodkich wód. Bardzo rzadko zalatuje do Europy.

Do Polski zalatuje wyjątkowo.

Charakterystyka

Wygląd zewnętrzny

Sylwetka krępa o stosunkowo krótkich nogach, przypominająca kszyka. Bardzo długi, prosty dziób z nieco grubszym końcem, Obie płci ubarwione jednakowo. W szacie godowej grzbiet i pokrywy skrzydłowe ciemne, spód ciała rdzawobrązowy, prążkowany. Szyja i pierś gęsto kreskowane. Na ciemnej głowie jasna brew. Pokrywy ogonowe i ogon gęsto czarno-biało prążkowane (czarne prążki są szersze od białych). W szacie spoczynkowej wierzch jednolicie szarobrunatny, spód biały, a pierś szara bez plamek. Młode podobne do dorosłych w szacie spoczynkowej, ale z piórami o rdzawych brzegach i ciemnych środkach. Dorosłe upierzenie uzyskują już pierwszej jesieni.

Głos

W locie wysokie, ostre "kiik" lub głośne "piw". Rzadziej głos jest dwu- lub trzysylabowy.

Rozmiary

długość ciała ok. 26–31 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 42–51 cm

Pożywienie

Owady, mięczaki, skorupiaki i inne bezkręgowce, z niewielką domieszką roślin. Swoim długim dziobem sonduje dno w poszukiwaniu pokarmu, podobnie jak inne bekasy.

Ochrona

Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.