Kaberu, szakal (wilk) etiopski (abisyński) (Canis simensis) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych. Występuje jedynie w Etiopii, do wysokości 3-4,5 tys. m n.p.m., w kilku izolowanych populacjach.

Charakterystyka ogólna

Średniej wielkości przedstawiciel rodziny psowatych, wyposażony w długie kończyny, intensywnie rude futro z białymi plamami na szyi i piersiach, puszysty ogon z białymi plamami u nasady. Głowa wydłużona jak u lisa rudego, uszy spiczaste.

Wymiary

długość ciała z głową, bez ogona

ok. 100 cm

długość ogona

ok. 30 cm

wysokość

ok. 60 cm

masa ciała

13-20 kg

Pokarm

Ich pokarm stanowią małe ssaki, przede wszystkim gryzonie, jak suzu lub szczurokret wielkogłowy, czasem cielęta niektórych antylop. W razie konieczności jest padlinożercą.

Rozród

Ciąża trwa około 60 dni, w miocie najczęściej 2-6 młodych; młode ssą do 6-8 tygodnia, potem są karmione nadtrawionym pokarmem mięsnym, który im podają wszyscy członkowie grupy.

Tryb życia

Aktywny zarówno w nocy jak i w dzień lub wyłącznie za dnia (w zależności od obszaru występowania). Żyje samotnie lub w niewielkich grupach złożonych z osobników dorosłych i podrostków. Kaberu porozumiewają się szczeknięciami i skomleniem; grupy wykazują organizację hierarchiczną; młode, 9-miesięczne osobniki spełniają funkcję pomocników, opiekujących się szczeniętami. Samce pozostają w watasze przez całe życie, dojrzałe samice opuszczają rodzinę, by znaleźć partnerów. Watahy wspólnie pilnują swego terytorium i znaczą jego granice moczem. Kaberu, w przeciwieństwie do wilków, a podobniej jak lis, poluje samotnie.

Siedlisko

Zamieszkuje otwarte przestrzenie, porośnięte trawą wyżyny i góry Etiopii.

Status

Kaberu należy do najmniej licznych gatunków psowatych. Szacuje się, że po wielkiej epidemii wścieklizny, która w 2003 roku zdziesiątkowała gatunek, łącznie wszystkie populacje tego gatunku liczą prawdopodobnie nie więcej niż 600 osobników. Gatunek ten należy do najbardziej zagrożonych wyginięciem. Prócz chorób, zawleczonych przez psy, jak wścieklizna, nosówka itp, kaberu zagraża też zanieczyszczenie puli genowej: samice tego gatunku krzyżują się z psami, dając mieszańce.

Zagrożenie

Kategoria EN (zagrożone) w klasyfikacji IUCN.

Ciekawostki

• Kaberu pojawił się w górach Etiopii w czasie ostatniego, ogólnoświatowego zlodowacenia około 100 tysięcy lat temu, prawdopodobnie z jakiejś izolowanej populacji eurazjatyckiego przodka kaberu i wilka.
• Kaberu rzadko porywa się na większe zwierzęta, toteż etiopscy rolnicy i pasterze nie tępią go; ponieważ często szuka gryzoni w bezpośrednim otoczeniu pasących się stad bydła i koni, miejscowi nadali mu żartobliwe przezwisko jedall farda, czyli "koński szakal".