Łasica, Łaska (Mustela nivalis) – niewielki gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych (Mustelidae).

Występowanie i biotop 

Łasica zamieszkuje skraje lasów, łąki i pola Europy (oprócz Islandii, Irlandii, Cypru i małych wysp), północnej Afryki, północnej Azji oraz Ameryki Północnej. Występuje w całej Polsce, ale jest nieliczna. Jest objęta ścisłą ochroną.

Charakterystyka 

Wygląd 

Długość ciała łasicy wynosi do 28 cm (samce większe od samic). Tułów ma smukły, giętki. Kończyny są krótkie o owłosionych podeszwach. Ogon jest dość spory, szeroki i puszysty. Podgatunek M. n. rixosa żyjący w Ameryce Północnej jest najmniejszym przedstawicielem rodziny. Ubarwienie letnie sierści z wierzchu ciała jest brązowo-rude, na brzuchu białe, odgraniczone od barwy grzbietu linią falistą. Cały ogon jest brązowy. Na białym futerku brzucha często występują brązowe cętki i plamki. W zimie futerko jest całkowicie białe (w górach północnej i wschodniej Europy) lub bieleje tylko częściowo, albo pozostaje brązowe jak w lecie, tylko jest jaśniejsze (środkowa Europa).

Tryb życia

Łasica jest aktywna w dzień i w nocy, dlatego czasem pada ofiarą sów. W zimie poluje pod śniegiem. Dzięki swym małym rozmiarom dostaje się bez trudu do kryjówek swych ofiar. Podstawowym pokarmem łasicy są drobne zwierzęta, głównie myszy, które łowi w norach. Zjada także ptasie jaja, żaby, jaszczurki, drobne ptaki, czasem króliki. Przy większej dostępności pokarmu robi zapasy. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe wynosi dla samców 33 g (27% masy ciała), dla samic 23 g (30% masy ciała).

Łasica gniazduje w norach. Ma 1-2 mioty rocznie w różnych porach roku. Ciąża trwa ok. 35 dni. Jednorazowo rodzi się 3-9 młodych. Laktacja trwa 6-8 tygodni, ale młode łasice już po 14 dniach pobierają stały pokarm. Samodzielność uzyskują po 12-16 tygodniach, zaś dojrzałość płciową po około 4 miesiącach. Długość życia łasicy na swobodzie wynosi około 3 lata, w niewoli dożywa do 6 lat.

Podgatunki

Wyróżnia się kilkanaście podgatunków łasicy:

• M. nivalis allegheniensis (Rhoads, 1901)
• M. nivalis boccamela Bechstein, 1800
• M. nivalis campestris Jackson, 1913
• M. nivalis caucasica Barrett-Hamilton, 1900
• M. nivalis eskimo (Stone, 1900)
• M. nivalis heptneri Morozova-Turova, 1953
• M. nivalis mosanensis Mori, 1927
• M. nivalis namiyei Kuroda, 1921
• M. nivalis nivalis Linnaeus, 1766
• M. nivalis numidica Pucheran, 1855
• M. nivalis pallida Barrett-Hamilton, 1900
• M. nivalis pygmaea (J. A. Allen, 1903)
• M. nivalis rixosa (Bangs, 1896)
• M. nivalis rossica Abramov & Baryshnikov, 2000
• M. nivalis russelliana Thomas, 1911
• M. nivalis stoliczkana Blanford, 1877
• M. nivalis tonkinensis Björkegren, 1941
• M. nivalis vulgaris Erxleben, 1777

Znaczenie

Na łasicę polują sowy i jastrzębie, lecz ze względu na dużą agresywność nie jest łatwą zdobyczą. We wczesnośredniowiecznej Europie oswojone łasice łapiąc gryzonie, zastępowały tępione wówczas jako wcielenie zła koty.

Zagrożenia i ochrona

W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niższego ryzyka).