Tchórz zwyczajny, t. pospolity, t. europejski (Mustela putorius) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych, protoplasta fretki .

Występowanie i biotop 

Występuje niemal w całej Europie aż po Ural, oprócz północy i południa Półwyspu Bałkańskiego. Żyje w lasach, zagajnikach i zaroślach. Czasami zasiedla gospodarstwa wiejskie.

Charakterystyka 

Wygląd: długość ciała 30-46 cm, ogona 11-17 cm, masa ciała zróżnicowana; u samców 0,85-1,5 kg, u samic 0,6-0,8 kg. Wierzch ciała ma ubarwienie ciemno brunatne, spód ciała i nogi ciemnobrązowe, niemal czarne, wargi i końce uszu białe. U młodych ubarwienie ciała jest bardzo jasne, niemal białe.

Tryb życia. Jest typowym drapieżnikiem. Ze względu na nieduże rozmiary ciała poluje głównie na drobne owady, jaszczurki, płazy, gryzonie, a także ryby. Jesienią żywi się dodatkowo owocami. Jest raczej cichym samotnikiem, prowadzącym skryty tryb życia. Dzień przesypia w wykrotach lub w norach opuszczonych przez inne zwierzęta.

Rozmnażanie. Ciąża trwa 40 dni. Samica rodzi 1 miot, zwykle w miesiącach od marca do kwietnia. W miocie jest od 3 do 8 młodych. Rodzą się ślepe, oczy otwierają dopiero w 5 tygodniu życia. Usamodzielniają się po 2-3 miesiącach. Żyją do 5 lat w naturze, do 10 lat w niewoli.

Podgatunki

Wyróżnia się siedem podgatunków tchórza zwyczajnego:

• M. putorius anglia (Pocock, 1936)
• M. putorius aureola (Barrett-Hamilton, 1904)
• M. putorius caledoniae (Tetley, 1939)
• fretka (M. putorius furo) Linnaeus, 1758 – udomowiona forma tchórza
• M. putorius mosquensis Heptner, 1966
• M. putorius putorius Linnaeus, 1758
• M. putorius rothschildi Pocock, 1932

Ochrona

Od 20 lat liczebność gatunku zmalała i nie udaje się temu zapobiec. Jako zwierzę przyczyniające się do eliminowania szkodników, takich jak myszy, nornice czy szczur wędrowny, zasługuje na większą uwagę.