Piskorz (Misgurnus fossilis) – słodkowodna ryba z rodziny piskorzowatych.

Występowanie
Występuje w Europie od północno-zachodniej Francji po Wołgę. Na południu sięga do Alp, na północy po rzekę Newę. Nie występuje w Skandynawii, na Wyspach Brytyjskich oraz na Krymie.

Zamieszkuje wody słabo natlenione, zazwyczaj w zbiornikach o mulistym dnie z wodą stojącą i wolno płynącą, np. w rowach melioracyjnych, kanałach, odnogach rzek, starorzeczach, stawach. Dzień spędza ukryty przy dnie. Przy gwałtownej zmianie ciśnienia pływa tuż przy powierzchni wody.

Opis
Długość do 30 cm. Podłużne, walcowate ciało, lekko bocznie spłaszczone w tylnej części. Wokół otworu gębowego 10 wąsików (4 na górnej szczęce, 2 w kącikach ust i 4 krótkie na dolnej szczęce). Łuski niewielkie. Płetwy piersiowe u samców nieco dłuższe niż u samic. Płetwa ogonowa zaokrąglona. Potrafi oddychać powietrzem atmosferycznym przy pomocy jelita. Wyjęty z wody wydaje charakterystyczny gwizd, powstający podczas wypuszczania powietrza.

Grzbiet i głowa są brązowe lub brązowowczarne, boki i brzuch żółte lub pomarańczowoczerwone. Wzdłuż boków od oczu do nasady płetwy ogonowej biegnie szeroka, ciemnobrązowa lub czarna smuga, obrzeżona z obu stron ciemnym paskiem. Brzuch pokryty ciemnymi plamkami. Płetwy żółtobrązowe pokryte ciemnymi plamkami.

Odżywianie
Aktywny w nocy. Żywi się bezkręgowcami (larwy owadów, mięczaki, robaki itp.).

Rozród
Trze się gromadnie w V i VI na płyciznach i rozlewiskach. Samica składa 5000-30000 ziaren ikry, które są przyklejane do roślin wodnych. Świeżo wylęgłe larwy zaopatrzone są w dodatkowe, nitkowatego kształtu skrzela zewnętrzne umieszczone na głowie, zanikają one po kilku dniach, gdy narybek zaczyna samodzielnie żerować.

Ochrona
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[3]. Został wpisany do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt w kategorii NT – gatunki niższego ryzyka, ale bliskie zagrożenia. W klasyfikacji IUCN zaliczony do kategorii LC.