Alka (a. krzywonosa) (Alca torda) - średni ptak morski z rodziny alk, jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju Alca.

Występowanie

Zamieszkuje cały północny Atlantyk, w tym ptasie wyspy mórz północnych. Gnieździ się na wybrzeżach Atlantyku od wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej, przez Grenlandię, Islandię, wyspę Jan Mayen, Wyspę Niedźwiedzią, Irlandię, Wyspy Brytyjskie, Wyspy Owcze, Francję, południowe i wschodnie wybrzeża Morza Północnego i Morza Norweskiego aż po Półwysep Kolski na wschodzie. Zasadniczo to gatunek osiadły, ale niektóre populacje są wędrowne. Alki zimują na zachodnich wybrzeżach Atlantyku, w Afryce północno-zachodniej, Kanale La Manche, Morzu Śródziemnym, Morzu Północnym (nieliczne pary na Helgolandzie) oraz na Bałtyku. Młode ptaki dolatują dalej niż dorosłe.

Te pełnomorskie ptaki na polskie wybrzeże zaglądają sporadycznie. Jedynie wyrzucane na brzeg są osobniki chore i ranne.

Charakterystyka 

Cechy gatunku 

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W upierzeniu godowym głowa, szyja oraz wierzch ciała czarne, brzuch biały. Cienka biała przepaska na skrzydle i cienka biała linia łącząca oko z nasadą dzioba. Nogi i dziób czarne. Ogon długi, ząbkowany i spiczasty. Dziób silnie bocznie spłaszczony z fałdami po bokach i białą pręgą. W szacie spoczynkowej gardło i boki głowy. Brakuje białej linii ciągnącej się między okiem a dziobem. U młodych dziób jest mniejszy, gładki, spiczasty i nie ma na nim rysunku. Przypominają młode nurzyków polarnych w czasie zimy, choć za okiem jest więcej bieli. W locie widoczna jest mocna i krótka szyja oraz wachlarzowaty ogon. W powietrzu palce nóg są przykryte. Gdy alka siada na ziemi jest pionowo wyprostowana, swój ciężar opiera na całych skokach nóg.

Rozróżnienie

Alki są średniego wzrostu. W porównaniu z nurzykiem ma ciemniejszy wierzch, a jaśniejsze spody skrzydeł. W powietrzu ma więcej bieli na bokach kupra. Czarny, wysoki, spłaszczony bocznie i poprzecznie prążkowany dziób z charakterystyczną białą linią wzdłuż boku pozwala na łatwe odróżnienie alki od innych ptaków morskich. Niektórzy niedoświadczeni obserwatorzy mylą je jednak z pingwinami, choć wskazuje na to w pewnym stopniu francuska nazwa Petit Pingouin. Natomiast angielska nazwa razorbill oznacza brzytwodzioba, co w polskiej systematyce oznacza zupełnie inny gatunek.

Alki wzbijające się do lotu, Norwegia

Wymiary średnie

dł. ciała ok. 42 - 48 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 63 - 67 cm
waga ok. 550 - 920 g

Głos

Gdy alka siedzi na gnieździe wydaje odgłosy podobne do warczenia (głębokie i szorstkie "urrr") lub łagodnego pogwizdywania. Na terenach lęgowych odzywa się raczej rzadko.

Biotop

Związana jest całkowicie z morzem, na którym znajduje pożywienie i schronienie wśród skał. Występuje na skalistych wybrzeżach morskich, głównie stref subpolarnych i borealnych. Poza sezonem lęgowym na pełnym morzu. Na lądzie chroni się tylko w czasie gwałtownych burz.

Okres lęgowy

Gniazdo

Para alek na półce skalnej

Na lęgowiska wraca w marcu i kwietniu, zaraz po stopieniu się lodu i śniegu na skałach, które zajmuje. Gniazd zwykle nie buduje, a jaja składa w skalnej szczelinie na półce skalnej. Czasami zdarza się, że tworzy prowizoryczne miejsce na jaja ze znalezionych kamieni, ususzonych odchodów, porostów lub fragmentów roślin. Gnieździ się pojedynczo lub w koloniach, często w towarzystwie innych ptaków z rodziny alk. Kolonie ulokowane są na najwyższych partiach przybrzeżnych skał, przeważnie ponad lęgowiskami nurzyka podbielałego. Zdarzają się lęgi w półjaskiniach.

Jaja

Para może kopulować kilkadziesiąt razy na miesiąc przed złożeniem jaja, a samice z większą ilością samców. W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju-czerwcu jedno, brązowo lub czarno cętkowane owalne jajo (różni się zatem od stożkowatych jaj nurzyka). Jego zabarwienie może się różnić, od białego przez brązową po czerwoną barwę.

Wysiadywanie i dorastanie

Jajo wysiadywane jest przez okres 33 - 36 dni przez obydwoje rodziców. Mogą opuszczać gniazdo co pewien czas na dość długo. Pisklęta opuszczają skaliste gniazdo po około 18-21 dniach skacząc prosto do morza. Robią to, choć jeszcze nie potrafią latać, dlatego też taki skok może kończyć się poobijaniem młodego ptaka o skały. Gdy znajdzie się w wodzie rodzice nadal go pilnują i karmią głównie rybami, a rzadziej mięczakami, skorupiakami i innymi bezkręgowcami. Łowić mogą je nawet 20 kilometrów dalej przynosząc na raz nawet 20 ryb, zwykle ok. 6. Puch piskląt jest na grzbiecie brunatny, a na głowie i brzuchu biały. Odnotowano sytuacje gdy młode opuszczają gniazdo zaraz po wylęgnięciu.

Alka w kolonii z nurzykiem podbielałym i kormoranem czubatym, Norwegia

Pożywienie

Polują na drobne ryby. Głównie są to śledziowate, dobijakowate, młode dorszowate. Mogą też zjadać morskie robaki i skorupiaki.

Nurkują po nie za pomocą skrzydeł nawet na duże głębokości, co wygląda jak "lot" pod wodą. Jego szybkość wynosi ok. 1,5 m/s. Żerowanie odbywa się na płytkich wodach szelfowych, gdzie o pokarm konkurują z nurzykami podbielałymi.

Ochrona

Gatunek chroniony.

Grożą jej głównie zanieczyszczenia wody, najczęściej olejami, jak też zbyt duże połowy ryb dokonywane przez rybołówstwo.