Wydrzyk długosterny (Stercorarius longicaudus) - ptak z rodziny wydrzyków.

Występowanie

Wokół biegunów od skandynawskich gór do północno-wschodniej Syberii, jak również w Ameryce Północnej. W Polsce można go zaobserwować podczas przelotów, głównie jesienią. Na zimowiska wędruje już w sierpniu i wrześniu kierując się na wybrzeża Ameryki Południowej i na zachodnie wybrzeża południowej Afryki.

Wyróżnia się 2 podgatunki:

• Stercorarius longicaudus longicaudus - mający lęgi na arktycznych i subarktycznych wybrzeżach Rosji i Skandynawii;
• Stercorarius longicaudus pallescens - gnieżdżący się na Grenlandii, w Ameryce Północnej i na Syberii.

Opis

Dane liczbowe 

• długość ciała: 35-58 cm
• rozpiętość skrzydeł: 92-105 cm
• masa ciała: 220-440 g

Cechy rozpoznawcze 

Wydrzyk długosterny w locie

To najmniejszy z wydrzyków, wielkości mewy śmieszki. Ma smukłe ciało z długimi smukłymi skrzydłami. Samiec jak i samica wydrzyka długosternego ubarwione są jednakowo. Dorosłe mają szarobrązowy płaszcz i boki kontrastujące z ciemniejszymi końcami skrzydeł i ogonem. Na głowie mają ciemną czapeczkę wyraźnie odciętą od reszty, boki głowy i kark są natomiast białawożółte. Brzuch koloru szarego. Środkowe sterówki są wąskie i ostro zakończone, dłuższe od ogona o 16 - 25 cm, a u młodych ptaków tylko o 1-3 cm. Nie sa tak sztywne jak u wydrzyka ostroszyjnego, ale miękko się wyginają. Młode są bardzo ciemne, mają jaśniejsze brzegi piór, przez co wydają się prążkowane. Lot podobny do rybitwy. Ciemna forma wydrzyka długosternego jest niezmiernie rzadka. W przeciwieństwie do wydrzyka ostrosternego i tęposternego w upierzeniu godowym nigdy nie jest całkowicie czarny. Jego brązowe szare upierzenie jest też w porównaniu z nimi jaśniejsze, ale lotki pozostają ciemne. Nie ma też wyraźnego jasnego pola na lotkach I rzędu. Na piersi nie ma również obroży. Młode tego gatunku wydrzyka są jaśniejsze od pozostałych, a rozróżnia się je głównie po sylwetce.

Środowisko

Gniazduje w arktycznej tundrze i na skandynawskich płaskowyżach powyżej granicy drzew. Spotkać go można na wyższych obszarach do 1200 m n.p.m. jak i w głębi lądu. Po sezonie lęgowym przebywa prawie wyłącznie na otwartym morzu i rzadziej niż inne gatunki wydrzyków na wybrzeżach. W Europie Środkowej w głąb lądu zapuszcza się wyjątkowo.

Dorosły wydrzyk, Spitsbergen

Okres lęgowy

Gniazdo 

Znajduje się na ziemi i jest bez wyściółki.

Jaja 

2 jaja składane przez samicę w czerwcu.

Wysiadywanie 

Wydrzyki wysiadują jaja 24 dni. Po wykluciu pisklęta mają szarobrązowy puch. Opuszczają gniazdo 2 dni później. Dojrzałe płciowo są dopiero po 4 latach.

Pokarm

Główny pokarm to ryby. Nurkuje na nie z powietrza lub odbiera je innym ptakom. Może atakować z lotu patrolowego lub z zasadzki małe ptaki. Zdarza mu się zjadać też ptasie jaja i odpadki ryb. Nie gardzi jagodami i owadami. W okresie lęgowym podstawowym pokarmem są lemingi. Jeśli jest ich mało wydrzyki długosterne nie przystępują do pierwszego lęgu.